Jak poezja

Marc Chagall

*** Dotyk

Może tam właśnie jest poezja,

gdzie noc zamienia ciało w dotyk?

W ponadczasowym krzyku serca -

pieśni nabrzmiałej od tęsknoty.

Kiedy, im w sobie jest najładniej,

tak, że już bardziej być nie może.

On porozkładał na niej gwiazdy,

teraz zdejmuje je ostrożnie,

by nie upuścić żadnej iskry,

bo się zapali wokół ziemia,

a ona szepcze

- dobrze mi w nich.

A dla niej, cały świat oniemiał

i tylko ciszy niemy dotyk,

to się przybliża, to oddala,

tak jak symfonii piękny motyw...

Jej szept ma zapach jego ciała,

a ciało modli się zachwytem -

pnie się jak powój,

wpada w bezmiar,

gdy jej oddechem tętni życie,

dotyk smakuje jak poezja.

(aranek)